Drie jaar Hieros Gamos vormgeven heeft me meerdere lessen in waarheid spreken gegeven. Subtiel afstemmen op de signalen van binnenuit is een kunst en een vaardigheid en vraagt vooral leegte, stilte, overgave aan wat zich wil ontvouwen. Handelen naar wat je dan weet is nog iets heel anders, zeker als ik vermoed dat de boodschap bij de ander pijnlijke plekken aan zal raken.
De stadia die ik doorloop zijn ongeveer zo: De ontontkoombaarheid van het weten en het er trouw aan Moeten zijn is er vrijwel gelijk. Dan een onrustig gekrioel in mijn buik; angst voor afwijzing. Een druk bij mijn hart en een beetje ‘arme ik’: Kan deze beker niet aan mij voorbij gaan? En onder dat alles een rustig weten. De helderheid van een klievend zwaard. En een acceptatie van de verantwoordelijkheid van trouw zijn aan mezelf, en in het geval van Hieros Gamos van dienend leiderschap.
Niet altijd is het weten even duidelijk. En dan wordt het een heen en weer trekken tussen ‘mentaal brein’ en ‘solar plexis brein’. Wie ben ik dat ik iemand een ‘nee’ geef voor een bepaalde plek in de kern van de Hieros Gamos organisatie? Ben ik wel objectief? Hoe objectief kan een mens überhaupt zijn? Mix ik weten niet met projectie? Heeft de ander niet deze plek verdiend? Handel ik autocratisch? Is het terecht dat ik ‘koninginnegedrag’ terugkrijg van degene die ik een plek ‘ontzeg’?
Een mooie worsteling. Eentje waar ik dankbaar voor ben. Eentje die me test tot in de kern. Om niet terug te schrikken voor een confrontatie. Om onwankelbaar en trouw te zijn aan datgene wat ik dien via dit festival. En tegelijkertijd niet te verharden om mijn eigen kwetsbaarheid te pantseren, in contact te blijven met de ander, zijn of haar woede, verwijten of verdriet te voelen en dan toch niet een klein beetje, al is het maar 2% van mijn integriteit in te leveren en te gaan wankelen in mijn beslissing (Tenzij nieuwe input tot nieuwe bewegingen leidt natuurlijk, en dat kan razendsnel gaan in één enkel gesprek. Dan is juist NIET durven switchen van standpunt onwaarachtig).
Niet makkelijk, wel mooi, verdiepend en vervullend. En de diepste beloning komt als ik zie, en dat zie ik keer op keer weer en daardoor groeit mijn vertrouwen, dat het goed uitpakt voor alles en iedereen en schijnbaar vastzittende structuren of verhoudingen in een stroomversnelling komen die klopt.
Ik nodig je uit om te voelen wanneer je in waarheid handelt, en wanneer je net een beetje terugschrikt, wegdeinst, het ‘gezellig’ wilt houden, de beker doorschuift naar een later moment of iemand anders, of afwacht terwijl je zou ‘Moeten’ handelen. Je ziel weet het. Als het recht uit je ziel komt dient het alles en iedereen, altijd. Accepteer tijdelijk pijn doen, accepteer je ‘daderschap’. NIETS is erger dan het verloochenen van jezelf en jouw diepste weten.
En zat je toch fout, zat er projectie, eigen verlangen, egoïsme of blindheid bij? Wees groots, stap voorbij je trots, erken, buig, ga in gesprek en zet het recht. Het maakt je ego weer een stukje flexibeler en nederiger J.
In Liefde
Hilde
