Ik hou niet van mezelf. Wat een opluchting om dit te durven bekennen. Rock bottom. De onderste steen is boven. De wortel van alle zelfkritiek, alle zwoegen, alle eromheen willen bewegen, gevoelens niet willen voelen, zwaarte in relaties blootgelegd.
Het is zo gemakkelijk de spirituele waarheden oppervlakkig te slikken. Je moet van jezelf houden voordat je van een ander kunt houden. Yes, sure. En oh, wat houden we inmiddels van onszelf. Zolang we voldoen aan onze eigen eisen en die hoog kunnen houden. En als er iets afbrokkelt van ons eigen verkrampte ideaalbeeld dan gooien we er nog een cursus of retraite tegenaan. Of we stappen uit de relatie. “Toch niet de ware.” “Ik kan toch beter op mezelf zijn.” “Een lat-relatie is misschien beter voor de liefde.” Alles om onszelf maar niet echt onder ogen te hoeven komen.
Oh, wat houden we van onszelf. Zolang er genoeg gereageerd wordt op onze FB posts. Zolang onze trainingen/cursussen/festivals of wat we dan ook aanbieden om ons geïnspireerd te voelen vollopen. Zolang we wonen, werken, de relatie of het lijf hebben waar we net genoeg van kunnen houden.
‘Natuurlijk’ hou ik aan de oppervlakte echt van mezelf, na 15 jaar diep in Spiriland vertoefd te hebben. De eerste lagen zijn verkend, losgelaten en geheeld. En toen was het tijd voor een gevorderden pad blijkbaar. Mijn diepste verlangens werden vervuld: Een gelijkwaardige ware geliefde en een gezin. En ze leefden nog lang en gelukkig……nou nee…..niet alleen maar althans…..
Want nu ik op het uiterlijke vlak niets meer te wensen, na te jagen of naar te vluchten heb is the only way in……ik dacht dat ik dat al deed…..en daar kom ik zelfkritiek, zelftwijfel, zelfhaat tegen. En word ik me bewust van de bergen energie die ik erin gestoken heb om dat allemaal niet te hoeven voelen. Een enorme innerlijke vermoeidheid, en een heel, heel groot verlangen om te rusten in mezelf. Om het meest kwetsbare naakte stuk van mezelf, de meest gewonde delen waar ik niet van kan houden niet meer weg te duwen met alle mogelijke subtiele en minder subtiele middelen.
Laten we elkaar hierin steunen. Laten we ophouden onszelf net even beter te presenteren en als het echt rough wordt terug te trekken. En dan bedoel ik niet ‘een beetje tegenslag uitreiken op FB om sympathie en hartjes te verzamelen zodat je daar weer even op kunt teren’. Dan bedoel ik je naakte rauwe schaamte delen, real life. Zonder omheen draaien, opsmukken, inhouden. Teer kwetsbaar ipv ‘fashionable kijk mij nou kwetsbaar zijn’. En we weten zelf het verschil . We weten wanneer onze motieven oprecht zijn of net een beetje listig schijnbaar oprecht.
Laten we de hypocrisie in onszelf en in elkaar met liefde en meedogenloze eerlijkheid blootleggen, op weg naar ware liefde en innerlijke vrijheid.
Wees welkom!
Hilde
