Ik kan nu aan mezelf erkennen dat ik relaties altijd ben aangegaan om liefde te krijgen. Liefde die ik mezelf niet kon geven, omdat mijn hartgebied op slot zat. En vaak nog zit. Als er maar even enig teken is van afwijzing in de houding van mijn geliefde (meestal ingebeeld) dan komt er terughouding, wantrouwen en een houding van ‘ik kom alleen nog maar als jij eerst komt’. En als dat niet gebeurt (natuurlijk niet, want hoe kan hij weet hebben van deze full circle vicieuze cirkel) een subtiele wrokkige sfeer die mijn woorden, voelen en dag kleurt.
Ik ben nu bijna vier jaar samen met Stephen. De man die voor mij klopt, mijn andere helft, mijn Geliefde, twin soul, twin flame, hoe je het maar wilt noemen. Toen hij er (eindelijk!) was, dacht ik dat alles goed zou zijn. Dat we in altijd stromende passievolle eenheid zouden leven. Nou vooruit, er zou het dagelijks leven zijn, dat besefte ik wel, maar dat zou opgetild worden door onze GROOTSE liefde.
Dat pakte even anders uit . Ja, er is onder en dwars door alle processen heen het rotsvaste weten dat wij samen horen te zijn. En dat geeft elke keer weer de moed om door wat opgeroepen wordt te bewegen, terwijl soms alles is mij (of hem) schreeuwt en uit elkaar klapt in frustratie en wanhoop ‘nou dan moeten we maar uit elkaar!!’
Want, be careful what you wish for, als twin souls bij elkaar worden gebracht komt ALLES in allebei aan het licht wat nog niet Liefde, Waarheid en Eenheid is. Alles wat onder een zorgvuldig opgepoetst zelfbeeld weggemoffeld is geweest, wat niet gevoeld, ervaren, herbeleefd is.
Bij mij is dat een afgesloten hart. Heel pijnlijk, want juist mijn geliefde wil ik het mooiste geven wat er in mij is. En in plaats van dit naakte feit, dat mijn hart vaak dicht zit en niet stroomt, te erkennen, komen er allerlei nep laagjes overheen: Forceren, zelfhaat, mijn best doen, hem de schuld geven, mezelf de schuld geven, over de relatie praten, rationaliseren (Ja, met een klein kind is het nou eenmaal zo dat je vastzit in het dagelijkse, ja we zijn moe want het is winter, ja we zijn nu even druk) en oplossingen zoeken (we moeten meer tijd maken voor elkaar, vaker naar de sauna, weekendje weg).
Na vier jaar ben ik zover dat ik bij de kern ben: Ik wijs mezelf op dit gebied af, ik vecht tegen mijn afgesloten hart in plaats van te accepteren dat dit is waar ik nu ben. Niet altijd hoor, wil ik erbij zeggen, het stroomt ook vaak wel (wat ook zo is, maar dat te moeten schrijven is toch nog subtiel ervan weg willen, willen vergoeilijken, een soort schaamte die wil verbloemen etc etc). De mind is zo verraderlijk subtiel…
Hieros Gamos. Waarachtig leren liefhebben. Van jezelf, de intieme ander en het leven. Stap voor stap jezelf dieper leren kennen, accepteren, waarderen. Een steile weg naar zelfliefde en groei.
In deze tijd worden veel twin souls bij elkaar gebracht, omdat de tijd rijp is voor diepgaande collectieve heling in relaties. En dat vraagt van moedige zielen om deze weg te lopen. De weg van bevrijding en liefde door het aangaan van een Hieros Gamos (Heilig Huwelijk) relatie. Ik eer elke man en elke vrouw die mee het pad baant zodat velen kunnen volgen.
In Liefde,
Hilde
